əbcəd

is. <ər.> köhn.

1. Qədim ərəb əlifbasında ilk dörd hərf. (hərfləri mexaniki olaraq əzbərləmək üçün işlədilirdi). Bular gərək hələ «əbcəd»də hıqqana «qərəşət» də; Kitabi-elmi oxurlar rəvan bu boyda, bu boyda! M. Ə. S.. Bu qayda ilə molla əbcəd, həvvəz, hütti ləfzlərini «təhlil» edib, mənə bunları hazırlamağı əmr etdi. T. Ş. S.. Molla köməkçisi . . Əvəz xəlfəni çağırıb dedi: – Apar, buna əbcəd, həvvəzi öyrət. C. Cəbrayılbəyli.

2. Ümumiyyətlə, keçmişdə «əlifba» mənasında işlənmişdir. // məc. İbtidai bilik, savad. Əbcəd hesabı – müəyyən bir tarixi və ya rəqəmi ərəb hərfləri vasitəsilə ifadə etmək üsulu. Aşıqlıq elmində nədir pərgarın; Əbcəd hesabından varmı xəbərin? Şair Vəli.